تالاموس کلید ناتوانی طولانی‌مدت پس از سکته

مطالعه اخیر محققان نشان می‌دهد که چگونه نوعی آسیب مغزی غیرمستقیم نادیده گرفته شده به ناتوانی مداوم پس از سکته مغزی کمک می‌کند. این مقاله نشان می‌دهد که چگونه تالاموس (نوعی مرکز شبکه مرکزی که عملکردهایی مانند زبان، حافظه، توجه و حرکت را تنظیم می‌کند) ماه‌ها یا سال‌ها پس از سکته مغزی یک فرد تحت تأثیر قرار می‌گیرد، حتی اگر خود آن مستقیماً آسیب ندیده باشد.

به گزارش رسانه اخبار پزشکی مدنا، این یافته‌ها می‌تواند منجر به درمان‌های جدیدی شود که می‌تواند بار سکته مغزی مزمن را که همچنان یکی از علل اصلی ناتوانی در جهان است، کاهش دهد. فیلیپ جانستون، نویسنده اصلی این مطالعه و دانشجوی فارغ‌التحصیل که با رندی مک‌ینتاش در موسسه علوم اعصاب و نوروتکنولوژی SFU همکاری می‌کند، می‌گوید: «یافته‌های ما نشان می‌دهد که آسیب غیرمستقیم به تالاموس نقش مهم و کمتر شناخته شده‌ای در فعالیت غیر طبیعی مغز و ناتوانی طولانی مدتی دارد که اغلب پس از سکته مغزی رخ می‌دهد. اما بر خلاف بافت مغزی که به دلیل آسیب مستقیم ناشی از ضایعه سکته مغزی می‌میرد، به نظر می‌رسد تالاموس مختل شده است اما تا حدودی دست نخورده باقی مانده است و این امید را ایجاد می‌کند که درمان‌های جدید بتوانند با بازگرداندن عملکرد آن یا جلوگیری از اختلال آن در وهله اول، بهبودی را تقویت کنند.»

برای این مطالعه، محققان فعالیت مغز ۱۸ بیمار مبتلا به سکته مغزی مزمن را ثبت کردند و از مدل‌های کامپیوتری برای درک اینکه چگونه این فعالیت مغزی منعکس‌کننده عملکرد غیر طبیعی تالاموس در مقایسه با افراد سالم است، استفاده کردند. محققان SFU با مطالعه فعالیت مغز و آناتومی بازماندگان سکته مغزی می‌گویند به نظر می‌رسد ارتباطی بین میزان آسیب غیرمستقیم وارده به تالاموس و سطح ناتوانی که یک بیمار تجربه می‌کند وجود دارد.

جانستون توضیح می‌دهد که تالاموس از طریق بسیاری از اتصالات طولانی به نام آکسون‌ها به طور گسترده با بقیه مغز ارتباط برقرار می‌کند که آن را مستعد آسیب غیرمستقیم می‌کند. هنگامی که آکسون‌ها در اثر سکته مغزی در مناطق دیگر مغز آسیب می‌بینند، آسیب می‌تواند در امتداد سلول حرکت کند و به نورون‌ها در تالاموس آسیب برساند و باعث اختلال در عملکرد آن شود.

این اختلال همچنین اثر دومینویی دارد که عملکردهایی را که تالاموس اکنون آسیب‌دیده در قسمت‌های دیگر مغز که آسیب ندیده‌اند، به طور معمول تنظیم می‌کند، مختل می‌کند. اگر درمان‌های خاصی مانند داروها یا تحریک مغز بتوانند عملکرد طبیعی را در تالاموس بازگردانند یا تأثیر آسیب رسیدن به تالاموس و حفظ عملکرد طبیعی آن را کاهش دهند، محققان معتقدند برخی از تأثیرات طولانی مدت سکته مغزی قابل کاهش است.

مکینتاش می‌گوید: «این یافته‌ها همچنین سؤالات جدید بسیاری را در مورد اینکه کدام جنبه‌های ناتوانی پس از سکته مغزی ناشی از اختلال غیرمستقیم تالاموس است و کدام یک ناشی از آسیب مستقیم ناشی از خود ضایعه است، مطرح می‌کند. تالاموس می‌تواند پس از سکته مغزی دچار انواع مختلف آسیب شود و ما نمی‌دانیم که آیا یک نوع خاص یا ترکیبی از آن‌ها، فعالیت غیر طبیعی مغز مشاهده شده در این مطالعه را ایجاد می‌کند. گام مهم بعدی بررسی نحوه توسعه آسیب غیرمستقیم تالاموس و فعالیت غیر طبیعی مغز مرتبط با آن در طول زمان، به ویژه در ساعات و روزهای اولیه پس از سکته مغزی خواهد بود.»