مصرف داروهای سرکوب ایمنی ریسک هپاتیت B را بالا میبرد

انجمن گوارش‌شناسی آمریکا (آگا) دستورالعمل‌های به‌روز شده‌ای را در زمینه پیشگیری و مدیریت فعال‌سازی ویروس هپاتیت B (فعال‌سازی ویروس هپاتیت B) در بیماران تحت درمان با داروهای سرکوب‌گر سیستم ایمنی منتشر کرده است. استفاده از داروهای سرکوب‌گر ایمنی از سال ۲۰۱۳ به طور چشمگیری افزایش یافته است، طبق داده‌های جمع‌آوری‌شده از طریق نظرسنجی ملی سلامت.

به گزارش رسانه اخبار پزشکی مدنا، ارزیابی‌های ریسک جدید و متناسب می‌توانند به ارائه‌دهندگان خدمات بهداشتی و بیماران کمک کنند تا با چالش‌های ناشی از داروهای سرکوب‌گر ایمنی جدید که برای درمان سرطان، بیماری‌های روماتولوژیک و بیماری‌های گوارشی استفاده می‌شوند، مقابله کنند. با افزایش تعداد داروهای سرکوب‌گر ایمنی، تعداد بیمارانی که برای درمان فعال‌سازی هپاتیت B به گوارش‌شناسان ارجاع می‌شوند نیز افزایش یافته است؛ این وضعیت می‌تواند منجر به نارسایی حاد کبد شود.

برای بیماران با ریسک بالا برای فعال‌سازی هپاتیت B، آقا مصرف داروهای پیشگیرانه ضدویروسی را توصیه می‌کند. فعال‌سازی مجدد ویروس هپاتیت B می‌تواند منجر به آسیب کبدی، بستری شدن در بیمارستان و حتی مرگ شود. این خطرات از هرگونه عوارض جانبی احتمالی داروهای ضدویروسی بیشتر است. برای بیمارانی که در معرض ریسک قرار دارند و داروهای پیشگیرانه ضدویروسی را آغاز نمی‌کنند، پایبندی به نظارت دقیق از سوی بیماران و ارائه‌دهندگان خدمات درمانی برای جلوگیری از فعال‌سازی مجدد از اهمیت ویژه‌ای برخوردار است. درمان‌های ضدویروسی به راحتی در ایالات متحده در دسترس هستند.

هم بیماران فعلی مثبت هپاتیت B و هم کسانی که قبلاً در معرض هپاتیت B قرار گرفته‌اند، از جمله کسانی که نسبت به ویروس هپاتیت B ایمنی دارند، در معرض خطر فعال‌سازی ویروس در هنگام استفاده از داروهای سرکوب‌گر ایمنی هستند. نویسندگان دستورالعمل‌ها تأکید کرده‌اند که غربالگری برای ویروس هپاتیت B اولین گام حیاتی برای بیمارانی است که داروهای سرکوب‌گر ایمنی را شروع می‌کنند.

در مارس ۲۰۲۳، مرکز کنترل و پیشگیری از بیماری‌های ایالات متحده غربالگری و آزمایش جهانی هپاتیت B را برای تمام بزرگسالان در ایالات متحده حداقل یک‌بار در طول عمرشان توصیه کرد. این غربالگری باید شامل (پانل سه‌گانه) شامل HBsAg، آنتی‌بادی‌ها علیه آنتی‌ژن سطحی هپاتیت B (anti-HBs) و آنتی‌ژن هسته‌ای کلی هپاتیت B (anti-HBc) باشد. افرادی که anti-HBc مثبت دارند، در معرض خطر فعال‌سازی ویروس هپاتیت B هستند. راهنمایی‌های آقا بر اساس وضعیت عفونت هپاتیت B بیمار است. بیماران براساس داروی سرکوب‌گر ایمنی که مصرف می‌کنند، به گروه‌های ریسک پایین، متوسط و بالا تقسیم می‌شوند.

دسته‌بندی‌های ریسک برای بیماران مثبت هپاتیت B (هپاتیت مزمن B: مثبت HBsAg)

ریسک بالا:

• بیماران تحت درمان با داروهای مشتق‌شده از آنتراسیکلین‌ها، داروهای ضد TNF یا درمان‌های ضد اینترلوکین-۶ (IL-6).
• بیمارانی که داروهای تخریب‌کننده سلول‌های B (مانند ریتوکسیماب)، درمان‌های CAR-T یا مهارکننده‌های سایتوکاین/اینترگرین دریافت می‌کنند.
• بیمارانی که تحت درمان با مهارکننده‌های تیروزین کیناز (TKI) یا مهارکننده‌های کیناز یانوس (JAK) هستند.
• بیمارانی که تحت درمان با شیمی‌درمانی داخل شریانی (TACE) به دلیل سرطان سلول کبدی قرار دارند.
• بیمارانی که به‌طور همزمان از ویروس هپاتیت C (HCV) نیز مبتلا هستند و تحت درمان با داروهای ضدویروسی مستقیم (DAA) قرار دارند.
• بیمارانی که دوزهای بالای کورتیکواستروئیدها را به مدت یک ماه یا بیشتر مصرف می‌کنند.

ریسک متوسط:

• بیمارانی که تحت درمانپ با داروهای ضد سلول T هستند.
• بیمارانی که کورتیکواستروئیدها را به مدت چهار هفته یا بیشتر مصرف می‌کنند.

ریسک پایین:

• بیمارانی که کورتیکواستروئیدها را به مدت یک هفته یا کمتر مصرف می‌کنند.
• بیمارانی که تحت درمان با کورتیکواستروئید داخل مفصلی قرار دارند.

دسته‌بندی‌های ریسک برای بیمارانی که هپاتیت مزمن B ندارند اما قبلاً در معرض هپاتیت B قرار گرفته‌اند (منفی HBsAg، مثبت anti-HBc [کلی یا IgG]، anti-HBs می‌تواند منفی یا مثبت باشد)

ریسک بالا:

• بیمارانی که ریتوکسیماب دریافت می‌کنند.

ریسک متوسط:

• بیمارانی که داروهای مشتق‌شده از آنتراسیکلین‌ها، درمان‌های ضد IL-6، داروهای ضد سلول T یا درمان‌های CAR-T دریافت می‌کنند.
• بیمارانی که تحت درمان با مهارکننده‌های سایتوکاین/اینترگرین، درمان‌های TKI یا JAK قرار دارند.
• بیمارانی که تحت درمان با شیمی‌درمانی داخل شریانی (TACE) قرار دارند.
• بیمارانی که کورتیکواستروئیدها را به مدت یک ماه یا بیشتر مصرف می‌کنند.

ریسک پایین:

• بیمارانی که تحت درمان با مهارکننده‌های نقاط کنترل ایمنی یا درمان‌های ضد TNF قرار دارند.
• بیمارانی که به‌طور همزمان از ویروس هپاتیت C مبتلا هستند و تحت درمان با DAA قرار دارند.
• بیمارانی که کورتیکواستروئیدها را به مدت چهار هفته یا بیشتر به دوز پایین یا متوسط مصرف می‌کنند یا هر دوزی به مدت کمتر از یک هفته مصرف می‌کنند.
• بیمارانی که تحت درمان با کورتیکواستروئید داخل مفصلی قرار دارند.

برای افرادی که قبلاً به هپاتیت B مبتلا شده‌اند، ویروس گاهی ممکن است در مراحل بعدی زندگی دوباره فعال شود، فرآیندی که به آن فعال‌سازی هپاتیت B می‌گویند. فعال‌سازی ویروس هپاتیت B می‌تواند آسیب‌های شدید کبدی ایجاد کند، از جمله نارسایی حاد کبد در موارد شدید، نیاز به پیوند کبد و حتی مرگ.

گروه‌های خاصی که به هپاتیت B مزمن یا سابقه تماس با هپاتیت B دارند، به ویژه کسانی که داروهای سرکوب‌کننده سیستم ایمنی مصرف می‌کنند، در معرض ریسک بالای فعال‌سازی ویروس هپاتیت B هستند. این داروها شامل:

• شیمی‌درمانی و درمان‌های زیستی برای درمان سرطان.
• داروهای سرکوب‌کننده ایمنی برای بیماری‌های التهابی مانند بیماری‌های التهابی روده، بیماری‌های روماتولوژیک مانند آرتریت روماتوئید و بیماری‌های پوستی مانند پسوریازیس.
• داروهای درمانی برای دریافت‌کنندگان پیوند اعضای جامد یا مغز استخوان.
• کورتیکواستروئیدها، به ویژه زمانی که برای مدت طولانی (بیشتر از چند هفته و/or دوز بالا) مصرف شوند.
• درمان‌های هپاتیت C با DAA.
• بیمارانی که مبتلا به HIV هستند.

با درک این خطرات، ارائه‌دهندگان خدمات بهداشتی می‌توانند اقدامات پیشگیرانه‌ای را برای جلوگیری از فعال‌سازی ویروس هپاتیت B در بیماران آسیب‌پذیر انجام دهند.