صداهای محیطی تعادل بیماران وستیبولار را مختل میکند

سیستم وستیبولار یک شبکه از اندام‌ها در گوش داخلی است که حرکت‌ها و موقعیت سر را تشخیص می‌دهد. مغز از این اطلاعات، همراه با ورودی‌های مربوط به چشم‌ها و مفاصل، برای حفظ تعادل بدن استفاده می‌کند.

به گزارش رسانه اخبار پزشکی مدنا، اطلاعات بصری مدت‌هاست که ثابت شده‌اند بر تعادل تأثیر می‌گذارند؛ برای مثال، نورهای استروب و تصاویر چرخان می‌توانند باعث بی‌ثباتی شوند، اما مطالعات جدید نشان می‌دهند که صداها نیز می‌توانند عامل اختلالی برای افرادی باشند که دچار اختلال کارکردی وستیبولار هستند، یک اختلال سیستم وستیبولار که منجر به اختلال در تعادل می‌شود.

آنت لوبتزکی، نویسنده اصلی و استادیار فیزیوتراپی در مدرسه فرهنگ، آموزش و توسعه انسانی دانشگاه نیویورک گفت: «افراد مبتلا به اختلال کارکردی وستیبولار در مکان‌هایی مانند خیابان‌های شلوغ یا ایستگاه‌های قطار که اطلاعات بصری غالب ممکن است باعث از دست دادن تعادل، اضطراب یا سرگیجه شود، دچار مشکل می‌شوند. صداها معمولاً در درمان‌های فیزیکی در نظر گرفته نمی‌شوند، بنابراین یافته‌های ما برای مداخلات آینده اهمیت ویژه‌ای دارند.»

محققان آزمایشی را با ۶۹ شرکت‌کننده انجام دادند که به دو گروه تقسیم شدند: گروه کنترل سالم و افرادی که دچار اختلال کارکردی وستیبولار یک‌طرفه بودند (که یک گوش را تحت تأثیر قرار می‌دهد). شرکت‌کنندگان یک هدست واقعیت مجازی پوشیدند که تجربه بودن در متروی نیویورک را شبیه‌سازی می‌کرد. در حالی که آن‌ها در حال تجربه دیدن و شنیدن تصاویر و صداهای (مترو) بودند، بر روی یک سکوی اندازه‌گیری حرکت بدن (که به آن سوی گفته می‌شود) ایستاده بودند، در حالی که هدست حرکت سرشان را ثبت می‌کرد؛ این دو نشانگر تعادل بودند. به شرکت‌کنندگان سناریوهای مختلف مترو ارائه شد: تصاویر ثابت یا متحرک همراه با سکوت، نویز سفید یا صداهای ضبط‌شده از مترو.

نتایج نشان داد که برای گروه مبتلا به اختلال کارکردی وستیبولار، تصاویر متحرک همراه با صدا (چه نویز سفید و چه صداهای مترو) بیشترین میزان سوی را ایجاد کرد. این سوی با حرکت‌های بدن به جلو و عقب، و همچنین حرکات سر به چپ و راست و تمایل سر به بالا و پایین نمایان شد. شرایط صوتی بر تعادل افراد سالم تأثیری نداشت.

لوبتزکی می‌گوید: «آنچه که ما آموخته‌ایم این است که صدا باید به عنوان بخشی از ارزیابی تعادل و برنامه‌های مداخله در نظر گرفته شود، چرا که آموزش تعادل به طور خاص به وظایف مرتبط است، بنابراین به طور ایده‌آل این صداها باید صداهای واقعی مرتبط با محیط‌های معمولی بیماران باشند و با نشانه‌های بصری بارز و به تدریج چالش‌برانگیزتر ترکیب شوند. هدست‌های واقعیت مجازی قابل حمل ابزاری امیدبخش برای ارزیابی و درمان مشکلات تعادل هستند.»