بررسی سه آزمایش ژنومی برای درمان دقیق‌تر سرطان پروستات

پژوهشی تازه که به سرپرستی پژوهشگران مرکز سرطان موفیت انجام شده است، تأثیر سه آزمایش ژنومی به نام‌های دیسایفر، امتیاز ژنومی سرطان پروستات (جی‌پی‌اس) و پرولاریس را بر تصمیم‌گیری پزشکان برای درمان بیماران مبتلا به سرطان پروستات در مراحل اولیه بررسی کرده است.

به گزارش رسانه اخبار پزشکی مدنا، این پژوهش که در نشریه سالنامه پزشکی داخلی منتشر شده است، نشان می‌دهد که این آزمایش‌ها می‌توانند اطلاعات دقیق‌تری درباره سرطان فراهم کنند. با این حال، کارشناسان بر این باورند که برای ارزیابی بهتر هزینه‌ اثربخشی، کاربردهای بالینی و تأثیر این آزمایش‌ها بر گروه‌های نژادی و قومی، به‌ویژه مردان سیاه‌پوست، نیاز به داده‌های بیشتری است. این پژوهش بخشی از پروژه بزرگ‌تری است که توسط وزارت امور کهنه‌سربازان ایالات متحده در زمینه آزمایش‌های ژنومی سرطان پروستات انجام می‌شود.

سرطان پروستات یکی از رایج‌ترین انواع سرطان در میان مردان است. پزشکان معمولاً برای تعیین شیوه درمان از آزمایش‌هایی مانند اندازه‌گیری سطح آنتی‌ژن اختصاصی پروستات و امتیاز گلایسون استفاده می‌کنند. اما آزمایش‌های ژنومی با بررسی ساختار ژن‌های سلول‌های سرطانی، تصویری دقیق‌تر از شدت و رفتار تهاجمی سرطان ارائه می‌دهند. این پژوهش تلاش می‌کند نشان دهد که چگونه این آزمایش‌ها می‌توانند در انتخاب بهترین روش درمانی به پزشکان کمک کنند.

نتایج این بررسی نشان داد که آزمایش‌های ژنومی می‌توانند به پزشکان کمک کنند شدت بیماری را در بیماران با خطر پایین بهتر ارزیابی کنند. برای نمونه:

• مطالعات مشاهده‌ای با کمترین میزان سوگیری نشان داد که بیشتر بیماران با خطر بسیار پایین یا پایین همچنان در همان گروه خطر باقی می‌مانند. اما نرخ تغییر در گروه خطر بسته به نوع آزمایش متفاوت بود: ۸۸.۱% تا ۱۰۰% برای جی‌پی‌اس، ۸۲.۹% تا ۸۷.۲% برای دیسایفر و ۷۶.۹% برای پرولاریس.
• یک آزمایش تصادفی‌سازی شده نشان داد که نرخ تغییر به گروه خطر بالاتر بیشتر است: ۳۴.۵% برای بیماران با خطر بسیار پایین و ۲۹.۴% برای بیماران با خطر پایین، در آزمایش جی‌پی‌اس.
• در بیماران با خطر متوسط، تغییر گروه خطر به سمت بالا یا پایین به نوع آزمایش بستگی داشت. مطالعات جی‌پی‌اس نشان دادند که تغییر به سمت بالا بسیار کم بوده است (۰% تا ۱.۷%)، اما تغییر به سمت پایین در درصد بالاتری اتفاق افتاده است (۳.۸% تا ۲۸.۸%). آزمایش‌های دیسایفر و پرولاریس نیز تغییرات بیشتری در هر دو جهت نشان دادند.

الگوهای تغییر در گروه خطر میان مردان سیاه‌پوست و سفیدپوست متفاوت بود. در مطالعات مشاهده‌ای، تصمیم‌های درمانی پس از انجام آزمایش اغلب به سمت نظارت فعال تغییر پیدا کرد. اما آزمایش‌های تصادفی‌سازی شده نشان داد که آزمایش جی‌پی‌اس تمایل به جراحی برای برداشتن پروستات یا استفاده از پرتودرمانی را اندکی افزایش داده است.

دکتر امیر علیشاهی تبریز، نویسنده اصلی این پژوهش و عضو بخش نتایج سلامت و رفتار مرکز سرطان موفیت، درباره این مطالعه می‌گوید: «آزمایش‌های ژنومی دیدگاه شفاف‌تری از شدت سرطان پروستات به ما می‌دهند. اگرچه این آزمایش‌ها آینده امیدوارکننده‌ای دارند، اما برای درک بهتر اینکه چگونه می‌توانند به بهبود درمان بیماران کمک کنند، نیاز به پژوهش‌های بیشتری داریم. این حوزه پژوهشی می‌تواند آینده مراقبت از سرطان را متحول کند.»

این پژوهش نشان می‌دهد که آزمایش‌های ژنومی می‌توانند ارزیابی پزشکان از خطر سرطان پروستات را بهبود بخشند. با این وجود، این آزمایش‌ها همیشه به تغییرات اساسی در تصمیمات درمانی منجر نمی‌شوند. پژوهشگران تأکید دارند که برای تعیین نحوه استفاده دقیق از این آزمایش‌ها در عمل بالینی، نیاز به مطالعات بیشتری وجود دارد.