بزرگسالان ADHD در بریتانیا ۹ سال کمتر عمر می‌کنند

در مقاله‌ای که به‌تازگی منتشر شده است، پژوهشگران به بررسی کاهش امید به زندگی در بزرگسالان مبتلا به اختلال کم‌توجهی و بیش‌فعالی (ADHD) در بریتانیا پرداخته‌اند.

به گزارش رسانه اخبار پزشکی مدنا، نتایج این مطالعه نشان می‌دهد که بزرگسالانی که به ADHD مبتلا هستند، عمدتاً به دلیل عواملی که قابل پیشگیری هستند، کاهش‌های قابل توجهی در امید به زندگی خود تجربه می‌کنند. ADHD یک اختلال تکاملی عصبی است که با بی‌توجهی مداوم، بیش‌فعالی یا تکانشگری مشخص می‌شود و تاثیر منفی بر زندگی تحصیلی، شغلی و اجتماعی افراد دارد. این اختلال که ابتدا در سال ۱۹۶۸ به عنوان یک مشکل کودکی شناخته شد، معمولاً در حدود ۹۰ درصد از افرادی که در کودکی تشخیص داده می‌شوند، به بزرگسالی ادامه پیدا می‌کند.

در سطح جهانی، حدود ۲.۸ درصد از جمعیت بزرگسال دچار ADHD هستند. در بریتانیا، بیشتر بزرگسالان با ویژگی‌های ADHD بدون تشخیص و درمان می‌مانند، با وجود مداخلات مؤثری که می‌تواند نتایج زندگی آنان را بهبود بخشد. ADHD به مشکلات عمده‌ای از جمله شکست در تحصیل، بیکاری، مشکلات مالی، مسائل قانونی و بی‌خانمانی مرتبط است. بزرگسالان مبتلا به ADHD وضعیت سلامت روانی و جسمی ضعیف‌تری دارند، از جمله مصرف مواد مخدر، بیماری‌های قلبی‌عروقی و مشکلات خواب. همچنین خطر خودکشی در میان افراد مبتلا به ADHD بالاتر است.

پژوهش‌ها نشان می‌دهند که بزرگسالان مبتلا به ADHD ممکن است دو برابر جمعیت عمومی در معرض مرگ زودرس باشند. مطالعات مرگ و میر بر لزوم توجه به تفاوت‌های سلامت و ارائه حمایت‌های مناسب تأکید می‌کنند. با این حال، هیچ‌یک از پژوهش‌های پیشین از تخمین‌های امید به زندگی برای اندازه‌گیری سال‌های از دست رفته به دلیل ADHD استفاده نکرده‌اند، که می‌تواند به افزایش آگاهی و تلاش‌های حمایتی برای برطرف کردن این نیازهای برآورده نشده کمک کند.

این مطالعه به بررسی تعداد سال‌های از دست رفته به دلیل ADHD با استفاده از داده‌های مرگ‌ومیر بریتانیا بین سال‌های ۲۰۰۰ و ۲۰۱۹ پرداخته است و بر نابرابری‌های سلامت وسیع‌تری که بزرگسالان مبتلا به این تشخیص با آن مواجه هستند، تأکید دارد. پژوهشگران یک مطالعه هم‌گروهی گذشته‌نگر با استفاده از سوابق سلامت ناشناس از ۷۹۴ مرکز مراقبت‌های اولیه انجام دادند که حدود ۱۰ درصد از جمعیت بریتانیا را پوشش می‌دهد.

بزرگسالان مبتلا به ADHD با افراد هم‌سن و هم‌جنس خود که مبتلا به ADHD نبودند، مقایسه شدند و تمرکز بر مرگ‌ومیر از هر علتی بود. این مطالعه شامل افرادی بود که با استفاده از کدهای استاندارد تشخیص ADHD داده شده بودند. دوره‌های مشاهده از زمان تشخیص یا زمانی که سوابق قابل اطمینان موجود شد، آغاز و تا زمان مرگ، حذف ثبت نام یا سال ۲۰۱۹ ادامه یافت.

افرادی که به‌عنوان هم‌گروه با افراد مبتلا به ADHD انتخاب شده بودند، در همان دوره زمانی مورد بررسی قرار گرفتند. نرخ مرگ‌ومیر بر اساس سن و جنس مدل‌سازی شد و امید به زندگی در سن ۱۸ سالگی با استفاده از روش‌های آماری معتبر تخمین زده شد. این مطالعه همچنین شرایط سلامتی، عوامل اجتماعی اقتصادی و حوادث بالقوه مرگبار را برای اطمینان از داده‌های جامع تحلیل کرد. افراد مبتلا به ADHD نرخ بالاتری از مشکلات سلامتی مانند اضطراب، افسردگی و آسیب به خود داشتند.

پژوهشگران افراد مبتلا به ADHD و خانواده‌هایشان را در طراحی مطالعه دخیل کرده و از این طریق اطمینان حاصل کردند که پژوهش مرتبط و مؤثر باشد. این مطالعه ۹.۵۶ میلیون نفر را تجزیه و تحلیل کرد و ۳۰,۰۳۹ نفر (۰.۳۲ درصد از جمعیت) را که تشخیص ADHD داشتند، شناسایی کرد؛ این عدد بسیار کمتر از برآوردهای مبتنی بر نظرسنجی‌ها (۲.۸ درصد) بود.

گروه مطالعه شامل ۲۳,۳۷۷ مرد و ۶,۶۶۲ زن مبتلا به ADHD بود که با ۳۰۰,۳۹۰ نفر بدون ADHD مقایسه شدند. بیشتر تشخیص‌های ADHD بین سال‌های ۱۹۹۹ تا ۲۰۰۹ صورت گرفته بود و سن متوسط تشخیص برای مردان کمی کمتر از ۱۹ سال و برای زنان کمی بیشتر از ۲۲ سال بود. شرایط سلامتی در میان افرادی که تشخیص ADHD داشتند، بیشتر از افرادی بود که ADHD نداشتند. نرخ مرگ‌ومیر برای مردان (۰.۸۳ درصد) و زنان (۲.۲۲ درصد) مبتلا به ADHD نسبت به مردان (۰.۵۲ درصد) و زنان (۱.۳۵ درصد) بدون ADHD بالاتر بود.

مردان مبتلا به این اختلال ۱.۸۹ برابر بیشتر از دیگران در معرض مرگ بودند و زنان ۲.۱۳ برابر بیشتر. تخمین‌های امید به زندگی نشان دادند که مردان مبتلا به ADHD 6.78 سال کمتر (۷۳.۲۶ سال) و زنان ۸.۶۴ سال کمتر (۷۵.۱۵ سال) از افراد هم‌گروه خود زندگی می‌کنند. نرخ مرگ‌ومیر با افزایش سن به‌طور قابل توجهی افزایش یافت و تحلیل‌های حساسیت تأیید کرد که این یافته‌ها معتبر است.

این یافته‌ها ارتباط میان ADHD و افزایش خطر مرگ‌ومیر را نشان می‌دهند و بر لزوم مداخلات بهداشتی هدفمند تأکید دارند. این مطالعه اولین تخمین از تأثیر ADHD بر امید به زندگی بزرگسالان بریتانیا را ارائه می‌دهد و کاهش حدود ۷ سال برای مردان و ۹ سال برای زنان را در مقایسه با افرادی که این اختلال را ندارند، نشان می‌دهد. این یافته‌ها احتمالاً به دلیل عوامل قابل پیشگیری مانند نیازهای برآورده نشده به سلامت جسمی و روانی، سیگار کشیدن و رفتارهای پرخطر است نه خود ADHD. روند مشابهی در دیگر کشورهای با درآمد بالا مشاهده شده است که ضرورت حمایت و مداخلات هدفمند را بیشتر نمایان می‌سازد.

بزرگسالان مبتلا به ADHD اغلب با مشکلاتی مواجه هستند که شامل خطرات بالاتر بیماری‌های قلبی‌عروقی و چالش‌های سلامت روان می‌شود. نبود خدمات تخصصی ADHD در بریتانیا به نیازهای برآورده نشده دامن می‌زند، زیرا بسیاری از افراد برای دریافت کمک مراجعه می‌کنند، اما حمایت کافی دریافت نمی‌کنند.

محدودیت‌های این مطالعه شامل عدم وجود داده‌های مربوط به علت مرگ و همچنین نمایندگی بیش از حد از افراد با موارد شدید است. پژوهش‌های آینده باید شامل افراد تشخیص‌داده‌شده و نشده باشد و نقش وضعیت اجتماعی-اقتصادی، قومیت و تنوع جنسیتی را بررسی کند. پرداختن به این شکاف‌ها و بهبود دسترسی به خدمات حمایتی برای کاهش کاهش امید به زندگی در افراد مبتلا به ADHD از اهمیت بالایی برخوردار است.