دود ماری‌جوآنا در خانه به سلامت تنفسی کودکان آسیب میزند

مطالعه‌ای نشان می‌دهد که کودکان در معرض مواجهه غیرمستقیم قابل توجهی با کانابیس از طریق مصرف دود در خانه قرار دارند و بر لزوم اقدامات پیشگیرانه و سیاست‌های سخت‌گیرانه برای حفظ سلامت آنها تأکید دارد.

به گزارش رسانه اخبار پزشکی مدنا، تیم تحقیقاتی از ایالات متحده به بررسی رابطه میان مصرف کانابیس در خانه و مواجهه غیرمستقیم در کودکان با استفاده از نشانگرهای زیستی ادراری پرداختند. آنها نحوه تأثیر مصرف کانابیس در خانه بر سطوح Δ۹- تتراهیدروکانابینول (THC) و متابولیت‌های آن در کودکان را ارزیابی کردند. هدف آنها کمی‌سازی میزان مواجهه و تأکید بر لزوم اقدامات پیشگیرانه برای حفظ سلامت کودکان بود.

مصرف کانابیس به ویژه از طریق دود کردن، مواد شیمیایی مضر از جمله مواد سرطان‌زا و ذرات ریز معلق در هوا منتشر می‌کند که می‌تواند تأثیر منفی بر سلامت تنفسی و قلبی-عروقی داشته باشد. دخان غیرمستقیم کانابیس (SHCS) ترکیبی از انتشار مستقیم و دود بازدمی است و شواهد نشان می‌دهد که ممکن است به عوارض منفی سلامت منجر شود.

کودکان که بیشتر در معرض آلودگی‌های محیطی هستند، در مواجهه با SHCS در معرض خطر بالاتری قرار دارند. مطالعات موجود ارتباط مصرف کانابیس توسط مراقبین با بیماری‌های تنفسی در کودکان را نشان داده‌اند، اما بیشتر این مطالعات به اندازه‌گیری‌های غیرمستقیم یا تک نشانگرهای زیستی پرداخته‌اند که این امر فهم گستره و تأثیر چنین مواجهه‌ای را محدود می‌کند.

علیرغم افزایش استفاده از کانابیس، به‌ویژه در خانواده‌هایی با کودکان، تحقیقات در مورد SHCS و تأثیرات آن همچنان محدود است. کمبود داده‌ها، نیاز به استفاده از روش‌های عینی مانند نشانگرهای زیستی ادراری برای بررسی تأثیرات مواجهه با SHCS بر کودکان و آگاه‌سازی سیاست‌ها و مداخلات برای کاهش خطرات بالقوه سلامت برای این جمعیت آسیب‌پذیر را نشان می‌دهد.

در این مطالعه مقطعی، محققان از داده‌های به‌دست‌آمده از پروژه Fresh Air استفاده کردند که بر خانه‌هایی با کودکان زیر ۱۴ سال و سیگاری‌های ساکن در شهرستان سن‌دیگو تمرکز داشت. آنها داده‌های نظارت بر ذرات هوا را با گزارش‌های والدین درباره مصرف کانابیس در خانه ترکیب کردند تا مواجهه کودکان با SHCS را ارزیابی کنند.

نمونه‌های ادراری از ۲۷۵ کودک برای اندازه‌گیری THC و متابولیت‌های آن، از جمله ۱۱-هیدروکسی-THC و ۱۱-نور-۹-کربوکسی-THC که به‌عنوان نشانگرهای زیستی برای مصرف کانابیس شناخته می‌شوند، تحلیل شد. این نشانگرها با استفاده از روش‌های پیشرفته طیف‌سنجی جرمی اندازه‌گیری شدند و محققان تمامی معادل‌های مولار را جمع‌بندی کرده و معادل‌های کل THC (TTE) را تعیین کردند.

برای تخمین مصرف کانابیس در خانه، مطالعه از رویکرد باقی‌مانده استفاده کرد که مصرف گزارش‌شده کانابیس و داده‌های ذرات هوا را ترکیب کرده و برای منابع دیگر از جمله دود سیگار و فعالیت‌های خانگی تولیدکننده ذرات تنظیم کرد. محققان همچنین رویدادهای غیرمخصوص سیگار کشیدن روزانه را از طریق شمارش ذرات هوا که از آستانه مشخصی عبور می‌کردند شناسایی کرده و ارتباط آنها را با گزارش مصرف کانابیس بررسی کردند.

علاوه بر این، داده‌هایی از دوزیمترهای نیکوتین هوا و عوامل جمعیت‌شناختی خانه، از جمله شیوه‌های تهویه، درآمد و تحصیلات والدین جمع‌آوری کردند. مطالعه از رگرسیون لجستیک برای ارزیابی احتمال شناسایی TTE قابل تشخیص بر اساس مصرف کانابیس در خانه استفاده کرد. در حالی که رگرسیون خطی برای کمی‌سازی مواجهه میان کودکان با استفاده از نشانگرهای زیستی قابل تشخیص انجام شد.

نتایج نشان داد که کودکان ساکن در خانه‌هایی که در آنجا کانابیس دود می‌شد، مواجهه قابل توجهی با دود غیرمستقیم کانابیس داشتند که با شواهدی از نشانگرهای قابل تشخیص THC در ادرار آنها تأیید شد. از میان ۲۷۵ کودک گنجانده‌شده در مطالعه، ۲۷.۳٪ نشانگرهای قابل تشخیص از کانابینوئیدها در ادرار خود داشتند. علاوه بر این، خانه‌هایی که گزارش مصرف کانابیس در خانه را داشتند، پنج برابر بیشتر از خانه‌هایی که چنین گزارشی نداشتند، احتمال داشت که کودکان آنها دارای سطوح قابل تشخیص TTE باشند.

علاوه بر این، برای هر رویداد اضافی مصرف کانابیس روزانه، احتمال شناسایی TTE قابل تشخیص در ادرار کودکان ۲.۵ برابر افزایش می‌یافت. در میان کودکانی که سطوح قابل تشخیص کانابینوئیدها در ادرارشان داشتند، فراوانی بیشتر رویدادهای گزارش‌شده مصرف کانابیس با سطوح بالاتری از TTE مرتبط بود، اگرچه این افزایش از نظر آماری معنادار نبود. محققان مشاهده کردند که کودکان زیر شش سال الگوهای مشابهی از مواجهه نشان دادند که نشان‌دهنده خطر بالاتر برای گروه‌های سنی کوچکتر است که زمان بیشتری را در خانه می‌گذرانند.

اگرچه رویدادهای غیرمخصوص سیگار کشیدن که توسط نظارت بر ذرات هوا شناسایی شده‌اند، به داده‌های مواجهه کمک کردند، مصرف گزارش‌شده کانابیس در خانه ارتباط مستقیم‌تری با شناسایی نشانگر زیستی در ادرار داشت. علاوه بر این، تحلیل‌های حساسیت، استحکام این یافته‌ها را در برابر اندازه‌گیری‌های متعدد رویدادهای سیگار کشیدن تأیید کردند. این مطالعه تأثیر مصرف کانابیس در خانه بر مواجهه کودکان با SHCS را نشان داد، به‌طوری که نشانگرهای قابل تشخیص به‌عنوان شاخص‌های حیاتی از سطوح مواجهه عمل می‌کنند. این نتایج همچنین بر اهمیت اجرای اقدامات پیشگیرانه برای کاهش مصرف کانابیس در محیط‌های داخلی، به ویژه در خانه‌های دارای کودکان خردسال تأکید دارد.

در مجموع، یافته‌ها ارتباط معناداری بین مصرف کانابیس در خانه و افزایش مواجهه غیرمستقیم در کودکان نشان داد، همانطور که توسط نشانگرهای THC در ادرار نشان داده شد. مطالعه پیشنهاد کرد که کاهش مصرف کانابیس در محیط‌های داخلی می‌تواند به طور قابل توجهی مواجهه کودکان با مواد شیمیایی مضر موجود در دود کانابیس را کاهش دهد. تیم تحقیقاتی همچنین بر این باور است که تحقیقات بیشتری برای بررسی تأثیرات بلندمدت سلامت این مواجهه و توسعه سیاست‌هایی که از کودکان در برابر خطرات محیطی مرتبط با مصرف کانابیس محافظت کند، لازم است.