الگوهای فعالیت مغزی حساسیت فرد به درد را پیش‌بینی کنند

در یک تلاش بین‌المللی، محققان دانشگاه غربی، دانشکده دندانپزشکی دانشگاه مریلند (UMSOD) و موسسه تحقیقات علوم اعصاب استرالیا (NeuRA) کشف کردند که چگونه الگوهای خاصی در فعالیت مغزی می‌توانند حساسیت فرد به درد را پیش‌بینی کنند، که به‌طور قابل توجهی فرصت‌هایی را برای بهبود استراتژی‌های مدیریت درد فراهم می‌آورد.

به گزارش رسانه اخبار پزشکی مدنا، نتایج این مطالعه نشان داد که ترکیب دو بیومارکر در مغز (تحرک پذیری کورتیکوموتور (CME)، که تحرک‌پذیری در ناحیه‌ای از مغز است که حرکت را کنترل می‌کند، و فرکانس اوج آلفا (PAF)، که یک نشانگر عصبی مرتبط با عملکرد شناختی است) می‌تواند به‌طور دقیق و قابل‌اعتمادی افراد با حساسیت بالا و پایین به درد را در طول درد طولانی تمییز دهد.

دیوید سِمینویچ، نویسنده ارشد و استاد دانشکده پزشکی و دندانپزشکی شولیک، که این مطالعه را زمانی که استاد دانشگاه UMSOD بود آغاز کرد، گفت: «بار درد مزمن بسیار سنگین است. داشتن بیومارکرهای عینی می‌تواند به‌طور چشمگیری در تصمیم‌گیری در تشخیص، پیشگیری و درمان درد مزمن کمک کند.»

برای افرادی که از درد طولانی یا مزمن رنج می‌برند، این به این معنی است که می‌توانند به‌طور مؤثرتری طبق سطح حساسیت به دردشان درمان شوند. طبق داده‌های اخیر از مطالعه بار جهانی بیماری‌ها، تقریباً ۱.۷ میلیارد نفر در سراسر جهان با شرایط عضلانی اسکلتی زندگی می‌کنند که معمولاً با درد مداوم همراه است، از جمله درد در عضلات، استخوان‌ها، مفاصل، رباط‌ها و تاندون‌ها. زندگی با درد طولانی می‌تواند ناتوان‌کننده باشد و توانایی فرد را برای کار یا اجتماعی شدن تحت تأثیر قرار دهد. در حال حاضر، درمان‌های مؤثری برای درد مزمن وجود ندارد و همچنین درک کافی از انتقال درد حاد به مزمن وجود ندارد.

سیوبان شابران، نویسنده همکار و استاد در دانشکده فیزیوتراپی دانشگاه غربی. گفت: «برای اولین بار چیزی داریم که می‌تواند پیش‌بینی کند که افراد چگونه درد را تجربه خواهند کرد.» محققان به‌طور خاص بر درد فک تمرکز کردند که معمولاً به مشکلات مفصل یا عضلات فک نسبت داده می‌شود و به‌عنوان اختلالات مفصل تمپورومندیبولار شناخته می‌شود.

این مطالعه شامل ۱۵۰ شرکت‌کننده در استرالیا بود که سن آن‌ها بین ۱۸ تا ۴۴ سال بود. PAF، بیومارکر مغزی مرتبط با عملکرد شناختی، با استفاده از ثبت فعالیت الکتریکی مغزی از طریق الکتروآنسفالوگرافی (EEG) اندازه‌گیری شد. CME، بیومارکر مرتبط با تحرک‌پذیری، از طریق تحریک مغناطیسی ترانس کرانیال اندازه‌گیری شد، که در آن سلول‌های عصبی مغز با استفاده از میدان‌های مغناطیسی تحریک می‌شوند.

این تحقیق یک تلاش مشترک بین ناهیان چودری، پژوهشگر در NeuRA که هدایت جمع‌آوری داده‌ها را بر عهده داشت؛ یک تیم آماری به رهبری چوان بی، پژوهشگر پسادکترای دانشکده پزشکی دانشگاه مریلند، و شائو چن، استاد این دانشگاه؛ و تحقیقات اصلی سایت UMSOD، استادیار جوئیس تکسیرا دا سیلوا بود.

سیمینویچ توضیح داد: «نتایج ما نشان می‌دهند افرادی که PAF آهسته قبل از شروع یک دوره درد طولانی دارند و CME آن‌ها بلافاصله پس از شروع دوره درد طولانی کاهش می‌یابد، احتمال بیشتری دارد که روزها یا هفته‌ها بعد درد بیشتری را تجربه کنند.»

یافته‌های اضافی از مطالعات تکمیلی نشان می‌دهند افرادی که در مراحل حاد درد کمر پایین، سطح CME کمتری دارند، احتمال بیشتری دارد که پس از شش ماه درد مزمن را تجربه کنند. پژوهش جدید همچنین نشان می‌دهد که ممکن است بتوان از PAF و CME در شرایط پیش‌عمل جراحی و پس از آسیب برای شناسایی اینکه آیا یک بیمار حساسیت بالایی به درد دارد یا خیر، استفاده کرد. بر اساس مطالعات پیشین که نشان داده‌اند درد حاد بالا می‌تواند پیش‌بینی‌کننده‌ی توسعه درد مزمن باشد، محققان پیشنهاد می‌دهند که این بیومارکرها، PAF و CME، می‌توانند برای ارزیابی احتمال توسعه درد مزمن پس از تجربه درد حاد استفاده شوند.

سیوبان شابران که همچنین رئیس پژوهشی کرسی پژوهشی ویلیام و لین گِری در حوزه تحرک و فعالیت در بیمارستان سنت جوزف لندن است گفت: «این مطالعه نمایانگر یک گام بزرگ در زمینه علوم درد است. یک بیومارکر که می‌تواند حساسیت به درد را با دقت ۸۸ درصد پیش‌بینی کند، پتانسیل تبدیل درمان و پیشگیری از درد را در آینده دارد.»

با پشتیبانی از نرخ‌های بالا دقت، قابلیت بازتولید و قابلیت اطمینان مطالعه‌شان، محققان در حال حاضر مشغول کار برای تأیید بیومارکر در جمعیت‌های بالینی هستند تا به بررسی تبدیل بالینی آن بپردازند، از جمله پیش‌بینی انتقال از درد حاد به درد بالینی مزمن. شابران گفت: «این امکان را به ما می‌دهد که درمان‌ها را به‌طور هدفمند به افرادی که درد حاد دارند و احتمال انتقال به درد مزمن برایشان وجود دارد، اختصاص دهیم. اگر این بیومارکرهای مغزی بتوانند این انتقال را در آینده پیش‌بینی کنند، امیدواریم که بتوانیم با مداخله در انتقال به درد مزمن، نتایج بهتری برای بیماران فراهم کنیم.»