مکانیک‌های اپیزیوتومی میتواند موجب کاهش عوارض زایمان شود

هر ساله میلیون‌ها زن در هنگام زایمان تحت عمل اپیزیوتومی قرار می‌گیرند، با این حال مکانیک‌های پشت این برش‌های جراحی تا حد زیادی مورد مطالعه قرار نگرفته است. یک پروژه تحقیقاتی جدید در تلاش است تا این خلا مهم در سلامت زنان را پر کند.

به گزارش رسانه اخبار پزشکی مدنا، اپیزیوتومی شامل برش عضلات کف لگن برای کمک به زایمان است، تکنیکی که در حال حاضر عمدتاً بر اساس قضاوت شخصی و تجربه جراح انجام می‌شود. این عمل به منظور جلوگیری از پارگی‌های شدید واژن یا مشکلات دیگر در حین زایمان انجام می‌شود، اما خود عمل می‌تواند منجر به درد ماندگار، بی‌اختیاری، عفونت و اختلالات جنسی شود.

این تحقیق به‌صورت همکاری میان دانشگاه کالیفرنیا، ریورساید (UCR) و دانشگاه شمالی آریزونا (NAU) انجام می‌شود. این کمک‌هزینه از تحقیقات تجربی تحت هدایت مونا اسکندری، استادیار مهندسی مکانیک در UCR، و مدل‌سازی محاسباتی تحت هدایت هیدی فیگنباوم، استاد مهندسی مکانیک در NAU، پشتیبانی می‌کند. با ترکیب تکنیک‌های پیشرفته تجربی و شبیه‌سازی‌های محاسباتی پیش‌بینی‌کننده، این مطالعه رویکرد جامعی برای درک مکانیک‌های زایمان و چگونگی تأثیر تکنیک‌های مختلف بر گسترش برش ارائه می‌دهد.

نرمی و کشش عضلات کف لگن باعث می‌شود که این عضلات به‌ویژه در برابر پارگی آسیب‌پذیر باشند و مهم است که درک کنیم برش‌های انجام شده در هنگام اپیزیوتومی چگونه گسترش می‌یابند. یافته‌ها می‌توانند راه را برای روش‌های جراحی ایمن‌تر و مؤثرتر هموار کنند که رنج بی‌شماری از زنان را کاهش دهد. آزمایشگاه bMECH اسکندری به‌خاطر توسعه تکنیک‌های نوآورانه برای حل مشکلات پیچیده و کمتر کاوش شده بیومکانیکی شناخته شده است. تحقیقات قبلی او شامل استفاده از دستگاه‌های خاص و یک سیستم تصویربرداری پیشرفته است که یکی از تنها دو مورد در جنوب کالیفرنیا است تا بافت ریه و دیگر مواد زیستی نرم را مطالعه کند.

هیدی فیگنباوم، استاد مهندسی مکانیک در NAU گفت: «این کار یک روش هیجان‌انگیز برای مطالعه پارگی در هنگام زایمان است. اپیزیوتومی‌ها استرس‌های بسیار بزرگی در نوک برش ایجاد می‌کنند که ممکن است باعث شروع پارگی‌ها از آن نقطه شود و حتی احتمال وقوع آن زیاد است. با درک زمان و چگونگی رشد برش، این تحقیق می‌تواند زایمان‌ها را ایمن‌تر و کمتر آسیب‌زا برای مادران کند.»

استرس‌ها و پارگی‌های مربوط به اپیزیوتومی‌ها به‌خوبی درک نشده‌اند. آزمایش روی جسد انسان ممکن نیست، بنابراین محققان از مدل‌های موش استفاده می‌کنند تا داده‌های بیومکانیکی حیاتی تولید کنند. تیم تحقیقاتی امیدوار است که کارشان به راهنمایی بهتر برای جراحان منجر شود و نتایج جراحی را بهبود بخشیده و آسیب‌های فیزیکی به مادران را کاهش دهد.

اسکندری گفت: «علاوه بر اطلاع‌رسانی به شیوه‌های بالینی، این کار ممکن است فرضیات دیرینه در بیومکانیک را به چالش بکشد. به‌عنوان مثال، ما در حال تحقیق بر روی چگونگی تأثیر ویژگی‌های غیرخطی، کشش محدود و خصوصیات ویسکوالاستیک بافت‌های لگنی بر احتمال پارگی هستیم که چیزی است که معمولاً در برنامه‌ریزی جراحی مدنظر قرار نمی‌گیرد.»